- ดูๆ ไปแล้ว รู้สึกว่า ส่งเสริมภาพลักษณ์ BTS ดีมาก จนกระทั่งฉากรถไฟฟ้าดับเนี่ยแหละ
- เสริมภาพลักษณ์วิศวกรด้วย ใช่ซี้
- ฉากบอกเวลาสองปี เกรียนดีครับ ชอบ
- McBright เว่อร์โคตร
- เพลินเก่งโคตร
- รูปถ่าย สองรูปแรกดูดีมากกกกกกก สองรูปหลังนี่ แอบรู้สึกว่า กล้องคอมแพกต์ทั่วไปยังดูดีกว่าอีกนะ แอบรู้สึก (แต่ไม่ชัวร์ เพราะดูไม่ทัน) ว่าสองรูปแรกเป็น 3:2 ด้วย (ที่รู้สึกคือเหมือนว่า พอสองรูปหลังขึ้นมามันดูแคบลง หรือรู้สึกไปเอง?)
- สรุปว่าเรื่องนี้มีใครเป็นสปอนเซอร์บ้างนะ? เรื่องนี้โฆษณาไม่อุบาทว์เท่าไหร่ (เทียบกับหนังอย่าง ฝัน หวาน อาย จูบ -ฮา)
- โดยรวมกลางๆ ดูสนุกๆ ไว้เวลาไม่อยากคิดอะไร เพราะไม่ได้มีอะไรให้เก็บมาคิดมากนัก (จริงๆ ถ้าจะมีมันก็มีได้ แต่หนังก็ไม่ได้ออกแบบให้มันมีอะไรขนาดนั้น) นอกจากไม่คิดประเด็นมากก็ไม่ต้องคิดมากเรื่องความสมเหตุสมผลมากด้วย ถ้าจะมีอะไรชอบนอกจากที่ดูสนุกๆ ก็อาจจะเป็นการนำเสนอวัฒนธรรมกรุงเทพฯ ทศวรรษ 2000s มั้ง เป็นหนังที่บันทึกวัฒนธรรมยุคนี้ได้พอตัว (อีกสักยี่สิบปีลองเอามาดูใหม่)
BTS: Bullet Points
Published in Media
– จริง ๆ ฉากไฟดับก็ไม่ได้ทำลายภาพลักษณ์เท่าไหร่นา… (แต่นึก ๆ ดู ถ้าเป็นการบินไทย คงไม่ยอมให้มีฉากพรรณนี้เหมือนกัน)
– เป็นวิศวกร ใช่ซี่
– ชอบฉากสองปีเหมือนกัน เกรียนดี
– ดางหางอันนี้ไม่มีจริงใช่ป่ะ
– ชอบเพลินมาก เป็นสก๊อยที่น่าจีบโคตร ๆ
– รูปดูกากมาก ขนาดไม่ได้เล่นกล้องยังรู้สึกว่ากาก
– โฆษณามาม่านี่ก็น่ารำคาญนะ จริง ๆ เจอแฝงเยอะเหมือนกัน แต่อย่างว่า ถ้าเทียบกับฝันหวานอายจูบก็ดูเด็กไปเลย
– เรื่องคิดลึกคิดมากเนี่ย ลองไปดูใน pantip สิ (วิเคราะห์หันละเอียดสุด ๆ รายกับหนังพี่เจ้ย-ฮา) แต่คิดอยู่ว่าถ้าไปดูอีก 20 ปีข้างหน้าคงฮาเหมือนกัน (อารมณ์เดียวกับเอาบุญชูมาดูตอนนี้)
– นี่ไปดูกับพิงค์มาแล้วเหรอ?